In een klein Fries dorpje woonde een jongen met zijn vader, moeder, zusje en broertje. Buitenspelen, naar school gaan en voetballen was zijn lust en zijn leven. Er is dan ook maar één voetbalclub in het dorp en de jongens en meisjes spelen bij elkaar in het team. Zo zijn vele generaties groot geworden.
De kantine en de velden zijn niet ver van zijn huis. Als hij gaat fietsen, dan zijn het wel geteld 2 straten en je rijdt langs de kerk! Wanneer hij 7 jaar is, wil hij graag alleen naar het
voetbalveld fietsen. Daar heeft hij afgesproken met zijn vrienden.
Al zo vaak heeft hij de 2 straten gefietst naast zijn moeder, want ook de weg naar school is langs die route. Hij kan het dorp met de kerk en de straten richting het voetbalveld wel dromen. Mag
het? Hij zou echt heel goed uitkijken.
Vlakbij de voetbalvelden stopt hij netjes achter een grote auto. De auto wil achteruit rijden en komt langzaam in beweging. Hij ziet de auto wel, de bestuurder van de grote auto, ziet hem op zijn fietsje niet. De banden van de grote auto raken zijn hoofd.
..
Hij is langzaam hersteld van het ongeluk en heeft in 6 maanden tijd gerevalideerd. Zijn spraak moest opnieuw aangeleerd, lopen, eten, drinken, schrijven en ook voetballen was niet meer
vanzelfsprekend. Terug op de basisschool ging het steeds beter en nu volgt hij het examenjaar voortgezet onderwijs. Je ziet aan de buitenkant (bijna) niks meer van het ongeluk op die zonnige
dag.
Een sterk kinderlichaam heeft zich tot grote puber ontwikkeld dat nog steeds elk weekend voetbalt op een strak gemaaid veld . De echte beperking is onzichtbaar. Het ernstige hersenletsel is
gebleven en zal voor altijd blijven. Plannen, organiseren en meervoudige opdrachten uitvoeren lukt moeizaam zonder hulp van anderen.
Hersenletsel, groot of klein, beïnvloed je leven en is ongrijpbaar.
De grote gevolgen voor zijn ontwikkeling en toekomst, maken we samen zo klein mogelijk.
Kennis is het hulpmiddel, wanneer je ontwikkeling op zijn kop staat.