Om de tijd te vullen tussen de wedstrijden, besluiten de jonge deelnemers tikkertje te spelen. Jongens en meiden
in de leeftijd rond groep 8. Ze zijn 11 of 12 jaar oud. De ouders aanschouwen het tafereel. Fanatiek wordt er getikt of juist weggedoken om niet getikt te worden. Ook via een muurtje kun je je
goed verschuilen of er bovenop klimmen. De ouders roepen: ‘Denk er nu om jongens, straks valt er nog één..’
Dan volgt de val, een doffe klap en iedereen schrikt van het geluid… en daarna de stilte.
Wanneer de ambulance er eindelijk is, is aan de reactie van deze jongen te merken dat de verwondingen aan de buitenkant niet zichtbaar zijn. De klap die zijn schedel en zijn hersenen hebben opgevangen, zijn daarentegen levensbedreigend.
In het ziekenhuis geneest hij snel. Hij is jong, fit en sportief. Hij had geluk gehad! Na een paar weken
herstellen in 2 ziekenhuizen mocht hij naar huis. Welke schade zijn hersenen hadden opgelopen, is hem en zijn ouders op dat moment niet verteld of getoond op een MRI scan. De schade bleek voor de
rest van zijn leven gevolgen te hebben.
6 maanden na zijn val is zijn gedrag veranderd, plotselinge boosheid, prikkelgevoelig, alles horen, de concentratie is zwak, de juf maakt zich zorgen, er zijn akkefietjes op het plein. Terugkomen
op het sportieve niveau lukt, maar verder door ontwikkelen gaat niet. Op school vallen de resultaten tegen en de eeuwige honger was ook opmerkelijk. Zijn moeder zoekt radeloos contact met het
ziekenhuis. Ze herkende het gedrag van haar kind niet terug. Was er toch niet meer aan de hand?
Na inzage van de MRI uitslagen en enige kennis vanuit het ziekenhuis over de uiteindelijke diagnose NAH (niet
aangeboren hersenletsel), is dit teruggekoppeld naar de basisschool.
De basisschool heeft de expertise in huis gehaald om de juiste kennis en vaardigheden toe te passen. Want zij gaven aan: ‘Waar je niet genoeg vanaf weet, word je voorzichtig en afwachtend. Met de
kennis en ondersteuning van een expert, kan de schoolontwikkeling succesvol verlopen’.
Onwetendheid gaf angst en onzekerheid bij deze jongen. Verklaren waar zijn hongergevoel vandaan kwam (de filter van een “voldaan gevoel” was stuk in zijn hersenen) en waarom de leerstof niet onthouden werd, kon verklaard worden en een acceptatie proces in gang zetten. Erkenning geven aan zijn machteloze gevoel en harde inzet met te weinig succeservaring. Dat hebben we samen kunnen veranderen.
Kennis is het hulpmiddel, wanneer je ontwikkeling op zijn kop staat.